Her bireyin iletişim ihtiyacı daha anne karnındayken başlar. Attığımız tekmeler annemizle ilk iletişimimizin başlangıcıdır. Doğduğumuz anda çıkardığımız sesler, sadece güven duyduğumuz kollarda ağlamayı bırakmamız da bir iletişimdir. Hepimiz kendi düşünce ve duygularımızı aktarmak ve anlaşılmak isteriz. Ancak karşımızdaki kişileri ne kadar anlayabiliriz ki anlaşılmak isteriz ya da gerçekten doğru iletişim kurmayı biliyor muyuz?

İletişim bilinen genel tanımı ile duygu düşünce ve bilgilerin akla gelebilecek her türlü araç ile aktarılmasıdır. Ancak bir de her birey için özel bir anlamı vardır. “Benliğimi fark etmemi ve karşıya göstermemi sağlayan bir araç”, “Samimiyetimi aktarmamı sağlayan yol”, “Karşımdaki kişiye duygularımı yansıtmak için kullandığım etkili bir sihir…” Bu görüşler böyle uzar gider. Hepsinin ortak noktası şudur; Bizleri rahatlatır çünkü kendimizi anlatabilmişizdir. Kendimiz olabilmişizdir. En önemli nokta da bu değil mi zaten. Kendimizi olduğu gibi aktararak karşımızdaki kişiye de bu şansı vermek.

Anlamak ve anlaşılmak iletişim temel noktaları arasında yer alırlar. Bu noktada empati devreye girer. Karşımızdaki kişi ile empati kurmaya başladığımızda ve doğru bir iletişim içine girdiğimizde hem anlar hem de anlaşılırız. Beden dilimizden, söylediğimiz kelimeleri nasıl vurguladığımıza kadar pek çok nokta anlaşılmakta önem taşımaktadır. Donuk bir yüz ifadesi ile size “Seni seviyorum” denildiğinde yaratacağı etki ile samimi bir gülümseme eşliğinde oluşacak etki bambaşkadır. İletişimimize biz yön veririz. Önemli olan o yönü saptırmak isteyip istemememizdir.